การตั้งถื่นฐานในดินแดนไทย(ส21102)

การตั้งถิ่นฐาน หมายถึง การที่กลุ่มคนเข้ามาอยู่อาศัย และมีกิจกรรมทางเศรษฐกิจและสังคมร่วมกันในบริเวณหนึ่ง จนเกิดเป็นชุมชนขึ้น

การตั้งถื่นฐานชั่วคราว

     จากหลักฐานโบราณคดี ทำใหสันนิษฐานได้ว่า มนุษย์ในยุคหินเก่าและหินกลาง มักอยู่ตามถ้ำและเพิงผาตามที่สูง อาจอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่ม เมื่อบริเวณนั้นขาดแคลนอาหาร ก็จะอพยพไปที่อื่น จึงนับเป็นการตั้งถิ่นฐานชั่ววคราว

การตั้งถิ่นฐานถาวร

     หลังจากยุคหินใหม่เป็นต้นมา มนุษย์รู้จักการเพาะปลูกและเลี้ยงสัตว์ จึงเคลื่อนย้ายลงมาหาทำเลที่เหมาะสมแก่การทำการเกษตร เช่น ที่ราบเชิงเขา ที่ราบลุ่มแม่น้ำ ที่ราบชายฝรั่งทะเล มีการสร้างบ้านเรือนและสร้างสิ่งที่เป็นปรโยชน์ร่วมกันในชุมชน เช่น บ่อน้ำ สถานที่ประกอบพิธีกรรม นับเป็นการตั้งถิ่นฐานแบบถาวร